Achter deze voordeur hebben wij ons leven jarenlang geleefd...
Velen zeiden dat het wel moeilijk zou zijn om dit mooie huis achter te laten.
En ja, het blijft lastig om zo'n geliefd plekje de rug toe te keren, maar we doen dit niet voor niets. Het was een heerlijk huis op een ideale plaats en we hebben hier veel herinneringen liggen. Maar die herinneringen nemen we mee en op een andere plek, dichterbij onze familie en vrienden, gaan we gewoon opnieuw beginnen!
Achter deze voordeur hebben we mooie tijden beleefd en is er veel gelachen. Maar ook hebben we hier verdriet en teleurstellingen gekend.
Het grootste verdriet was het verlies van ons vierde kindje, wat we ook begraven hebben in onze eigen tuin, dichtbij ons. Dat is voor ons het meest pijnlijke om achter te moeten laten.
Het was een plekje waar we regelmatig naartoe liepen en een kaarsje brandden... Op oudjaarsdag stonden er steevast sterretjes om het buxushart te sprankelen...
We zijn er maandenlang over aan het denken geweest hoe het voor ons het beste voelden om ook dit stukje op een zo goed mogelijke manier af te sluiten en er zijn vele manieren de revue gepasseerd.
Mijn schoonmoeder heeft het buxushart, wat een open hart was, uitgegraven en in een pot herplant, maar deze keer als een gesloten hart...Symbolisch gezien vind ik dit heel erg mooi!
Om het hart zie je bloembollen en ik laat me graag verrassen wat daar uit gaat komen.
En daar waar eerste de gietijzeren vlinder en het windlicht in het buxushart stonden, staan ze nu dichtbij het buxushart...
De enige reden waarom is zei dat het misschien beter was om naast het windlichtje en de vlinder, symbolisch wat aarde mee te nemen van het grafje, is omdat ik heel erg slecht ben om planten die in potten staan in leven te houden. Zelfs sterke buxus! Dus nu maar hopen dat het deze keer wel lukt en we dit hart weer in de volle grond kunnen zetten op onze nieuwe woonplek...
Judith